Dr Catherine Griefenow-Mewis- w bibliotece- 14 maja 2014
BADACZKA KULTURY I JĘZYKA SOMALIJSKIEGO
Catherine Griefenow-Mewis 14 maja 2014 była gościem w krzeszyckiej bibliotece. „CZYTANIE ŁĄCZY POKOLENIA” to cykl spotkań autorskich i wielu innych wydarzeń jakie zaplanowaliśmy dla naszych czytelników w ramach obchodów Tygodnia Bibliotek 2014 w Gminnej Bibliotece Publicznej w Krzeszycach.
Jednym z naszych gości była Catherine Griefenow-Mewis , mieszkająca do niedawna w Zaszczytowie , przed emeryturą była wykładowczynią języków afrykańskich na uniwersytecie w Berlinie .Zna 15 języków co wywarło na uczestnikach spotkania, a była to młodzież z krzeszyckiego gimnazjum ogromny zachwyt i podziw wyrażony gromkimi brawami skierowanymi do naszego gościa. Młodzież zasypywała gościa wieloma pytaniami np. „Dlaczego na kraj zamieszkania wybrała Polskę ,a nie jeden z krajów afrykańskich zgodny ze swoimi zainteresowaniami” . Nasz gość cierpliwie i wyczerpująco odpowiadał na zadawane pytania.
Drugim powodem i jakże miłym zaproszenia Catherine Griefenow-Mewis na spotkanie do naszej bibliotece jest niedawno wydana książka „Polsko-niemieckie opowieści o psach”. Książka napisana po niemiecku i po polsku. Autorka zdradziła nam, że bardzo kontrolowała jej polski przekład . Zależało Jej aby przekład polski oddał emocje, wrażliwość i zaobserwowane zachowania swoich psich przyjaciół. „Polsko-niemieckie opowieści o psach” to urocza książeczka o spokojnym życiu starszych Niemców w polskim pejzażu, gdy najważniejszą sprawą staje się codzienność w towarzystwie psów. Bo państwo Mewis zawsze mieli kilka psów. Właśnie ich losy, charaktery, odnoszenie się do właścicieli i do innych psów to główny temat tej książki. Jeden żył z nimi w Niemczech, ale gdy tylko przeprowadził się do Polski, natychmiast wszystko po polsku rozumiał. Innego odziedziczyli razem z kupionym tu gospodarstwem. Wcześniej żył na łańcuchu, więc musieli go uczyć wolności, a taka przemiana zarówno dla ludzi jak i dla psów jest trudna. Najmniejszy i najbardziej jazgotliwy był znakomitym nauczycielem dla suki, która bardzo bała się wody. Wszystkie psy lubiły towarzyszyć panu w łowieniu ryb, bo zawsze dostały jakąś rybkę, ale prawo jej zjedzenia przysługiwało według psiej hierarchii. To spotkanie uświadomiła nam, zgromadzonym na spotkaniu, że warto i należy spisywać i wydawać swoje książki. One nie muszą być wiekopomne, one powinny zachować nasze wspomnienia i nasz czas. Obecnie, gdy książkę łatwo wydać, dużo osób właśnie w takiej formie zachowuje swoje wspomnienia dla dzieci, wnuków lub tylko przyjaciół.
